De kusten van Normandie en andere zaken

Na het stukje in juli staat er nu meer over de kust en andere zaken

De kilometers rijgen zich aaneen evenals alle indrukken Ik ben nu in de gelegenheid om wat aan het reisverslag te werken. Het is ondertussen zoveel geworden dat ik heb besloten om het maar in 3 delen te knippen. En waarschijnlijk zal ik de delen ook niet in een keer schrijven en en bestaat de kans dat ik er later een stuk (je) aan toevoeg.
Laat ik eerst maar naar een aantal vragen en of opmerkingen gaan. Als je op de hoogte wilt blijven als er weer iets geschreven is dan kun je je daarvoor inschrijven. Reacties die geschreven worden komen ook op mijn mail binnen. Deze bekijk ik vaker en dus kan ik eventueel sneller reageren.
Op de Zeeuwse eilanden of beter gezegd op de dijken ervan zag ik veel oesterschelpen liggen. Ergens anders op zo'n dijk zag ik een meeuw een hapje aan een andere meeuw aanbieden. Op Franse waterkeringen - soort dijk - zag ik allerlei mosselschelpen liggen. Nu weet k dat vogels zo slim zijn om een schelp van grote hoogte te laten vallen opdat hij kapot gaat maar nu is de vraag zijn die oesterschalen daar door de mens - "wild oogsters" of door meeuwen daar terecht gekomen en dat geldt natuurlijk ook voor die mosselschalen. Wie het weet mag het me vertellen - of beter gezegd schrijven.

In mijn vorige verhaal had ik het over zandstranden en krijtrotsen. Het blijkt dat Frankrijk ook heel wat krijtrotsen heeft. Na de knik - westelijk van Calais met de twee caps - in de kustlijn naar het zuiden wordt het eerst wisselend zand en krijt wat langzaam overgaat in alleen krijtrotsen tot aan Le Havre. Dit stuk met krijtrotsen is een geliefd vakantieoord doordat er hier en daar een haventje is en soms een stukje zandstrand. Zo’n havendorpje ligt dan diep in het dal wat betekend dat je op de fiets zo in het centrum en bij het water bent maar dat het hard werken is om er weer vandaan te komen. Na Le Havre domineren weer de zandstranden waarop o.a de invasie heeft plaats gevonden. Het beeld dat ik van de te beklimmen rotsen had klopt wel maar is maar een heel klein stukje. Vanaf de punt omhoog in Normandie worden het weer rotsen. Natuurlijk zijn er dan altijd weer baaien met prachtig blauw water en zandstranden; deze worden met het mooie weer dan ook druk bezocht en niet alleen door de Fransen. Soms had ik wel het idee om op een Nederlandse camping te staan.
Net zoals wij de verschillende kusten een naam geven doen de Fransen dat ook. Ik heb ze niet allemaal meer onthouden maar het gaat van de Cote Opale bij Calais via o.a. de Albatre, de Graces en Emeraude naar de Cote Granit Rose in het noordwesten van Bretagne. Hier verlaat ik tijdelijk de kust maar als ik na Nantes weer aan de kust kom zijn er natuurlijk weer talloze andere namen.

Op zaterdagmorgen verliet ik Le Havre om een uur over een bijna uitgestorven haventerrein te fietsen; een paar auto’s en een stel fietsers dat was alles. Maar goed daar was hij dan de Pont de Normandie. Een ieder bekend die richting Normandie en Bretagne gaat en anders wel van foto’s. Een klim van enkele kilometers van een procent of 4 -5 maar dat was niet het ergste. Voor fietsers heeft men een strook van een krappe meter gemaakt. Gescheiden van het langsrazende verkeer door een witte streep met kattenogen. Omdat het hoog en open is ben je dus extra wind gevoelig; gelukkig was er maar heel weinig westenwind (van de zijkant, dus ook naar het autoverkeer) Ik was in ieder geval blij dat ik deze hindernis genomen had. Een klein uur verder was ik in Honfleur – het kunstenaars, badcultuur enz. stadje. Op de dag voor de nationale feestdag in een zonnig weekend werd ook hier van alles georganiseerd met diverse markten waarbij ter opluistering er een klein draaiorgel stond te spelen met o.a. de vogeltjesdans (maar gezien de omgeving met zijn gebouwen,water,schepen) had dat ook heel goed tulpen uit Amsterdam kunnen zijn.

Nog een paar andere dingen die mij opvielen.
Twee jaar geleden kon ik bijna niet verder door de dranghekken die geplaatst waren in verband met het bezoek van de president aan de kerncentrale in de buurt van Duinkerken. Ik ben er weer langs gekomen en later langs in ieder geval nog 2 andere kerncentrales. Nu is bekend dat de energievoorziening van Frankrijk grotendeels uit atoomkracht bestaat. Wel zag ik ook een flink aantal windturbines maar net als in Nederland is er veel weerstand tegen.
Zo is er een plan om in de baai bij St Michel (tientallen km groot) een windpark te plaatsen Maar daar is veel protest tegen. Andere alternatieven als zonne-energie is blijkbaar nog niet echt bekend want ik ben in de 4 weken dat ik nu in Frankrijk ben slechts op 4 huizen zonnepanelen gezien. Waterkracht zou ook heel goed moeten kunnen gezien het enorme getijdenverschil. Er staat mij iets bij van 30 – 40 jaar geleden dat men een getijdencentrale bij Le Havre wilde bouwen. Wat er van gekomen, geworden is weet ik niet. Op zich is waterkracht niet nieuw want ik heb ondertussen al heel wat vervallen watermolens gezien. Hetzelfde geldt ook voor windmolens. In de al genoemde baai bij St Michel staan er heel wat. De meeste zijn vervallen en een deel is verbouwd tot woonhuis en een enkele ziet er nog uit als een echte molen.

De huizen langs de kust van Normandie werden/worden gebouwd met wat maar voor handen is, is mijn indruk. Dat geldt niet alleen voor de kleintjes maar ook de grote landhuizen / kastelen. Al wordt er bij die laatste natuurlijk rond ramen, deuren, hoeken mooi gekapt zandsteen (of harder) gebruikt. Het lijkt wel een ratjetoe met natuurlijke stenen, bakstenen, hout (vakwerk) en soms ook leem. Ik denk dat naarmate ze nieuwer zijn ze ook meer van één materiaal zijn. Wat het vakwerk betreft had ik daar altijd toch een beeld van Beieren en Zwitserland bij, ook al weet ik dat het natuurlijk eigenlijk wel overal wordt toegepast. Maar de hoeveelheid huizen en de hoeveelheid hout was wel een verrassing.

Wat staat er op het land?. In de loop van de trip heb ik natuurlijk al heel veel variaties gezien. Van het papaverveld in West Brabant tot braakliggende grond elders. In het Franse deel was het in het begin voornamelijk graan (al aardig naar de goudgelekleur) en mais (die er toen nog armtierig bij stond) en gras (nog geen last van de droogte op dat moment) en te rijpen koolzaad (moet in de lente een fraai gezicht zijn). Het is echter niet de Vlaamse klei die voor de aanvoer van vlas zorgt maar de Normandische gronden; zo zie je maar weer al reizende en kijkende worden allerlei ideeën, gedachten, veronderstellingen aan een heroverweging onderworpen.

Tot een volgend verhaal
Aris