De invasiestranden

De invasiekusten

Voor de goede orde even het volgende. Mijn benen gaan veel sneller dan mijn pen (of vingers op de pc in dit geval). De datum van “publicatie” klopt in ieder geval wel maar de plaats die op de bij behorende kaart aangegeven wordt klopt niet. Ik zal de plaats in de buurt waar het eindigt aangeven terwijl ik al bv nu al een 1000 km verder ben. Cherbourg als plaats bij dit verhaal terwijl ik nu ten westen van Bordeaux ben. Ik hoop wat meer tijd te nemen om de waarnemingen en overwegingen en vragen in de stukjes te schrijven
Bij het vorige verhaal heb ik er enkele weken later nog een heel stuk aan geplakt.
Dit voor degene die dat hebben gemist.

Zoals ik in mijn vorige verhaal al schreef bestaan de invasiekusten voornamelijk uit strand. Maar dan eigenlijk meteen wel gevolgd door duinen en of rotsen waarin de bunkers van de Duitsers soms meer, soms minder waren ingebouwd. Door het grote getijdenverschil is er een heel groot strand bij laag water waarop ook allerlei hindernissen waren aangebracht.
Er is een klein – als een punt in zee stekend - stukje dat uit steile rotsen bestaat maar van belang in verband met de communicatieposten. Andere belangrijke punten waren een brug bij Bénouville en Ranville ten noorden Caen (oostelijk van de landing) en de radarposten ten zuiden van Cherbourg (westelijk van de landing). Hier werden respectievelijk Engelse en Amerikaanse parachutisten voor gebruikt. De Pegasus brug is niet zo bekend maar het dorpje Sainte-Mere-Eglise waarschijnlijk wel. Bij mij zijn er in ieder geval beelden vanuit de film The Longest Day waarin er een parachutist aan de kerktoren hangt. Men heeft dat nu als monument nagemaakt.
Er zijn een paar plaatsen waar ik echt ben gaan kijken; naast de twee genoemde Arromanches waar je in de zee nog de resten van de kunstmatige haven kunt zien; Point du Hoc waar de kraters van de “duizend bommen en granaten” nog te zien zijn. Verder kort enkele herinneringsplaatsen onderweg en wat langer het Amerikaanse kerkhof in Colleville sur Mer. Hier heb ik na afloop nog een hele tijd staan praten met Belgische fietsers die voordat ze terugfietsten enkele “oorlogsherinneringen” wilden zien.
Langs de hele kust – tientallen kilometers lang – gaat het van het ene museum naar het andere herdenkingspunt. Als je er elke dag 2 wilt bekijken dan ben je pakweg 1 maand bezig voor je alles hebt gehad. Voor de automobilist zijn er verschillende routes uitgezet. Volgend jaar is het op 70 jaar geleden (6-6-44) dan zal er dus zeker weer extra aandacht voor de invasie zijn. Er is mij verteld dat bij Arromanches ( oosteljk ervan) een van de musea zeer indrukwekend is. Er is een filmprojectie om je heen waardoor je de indruk krijgt dat je er middenin zit; voor de liefhebber.
Er is enorm gevochten ten koste van talloze levens en het schoot maar niet op de eerste maand maar daarna moet het rap zijn gegaan want iets meer dan 3 maanden later was Grave en zuidelijk Nederland bevrijd. 16 of is het 19 september met Arnhem als een brug te ver.
Ik hoop dat ik de juiste plaatsen en data heb genoemd want het is toch al weer enkele weken geleden en ondertussen zijn er weer talloze andere indrukken bijgekomen.

Trouwens gecombineerd met het Rondje Noordzee heb ik ondertussen al heel wat bunkers, kerkhoven, ex-vliegvelden, herdenkingspunten enz. gezien en of gepasseerd aan beide kanten van de zee realiseer ik me nu.
Daarnaast zag ik natuurlijk ook nog sporen van de Eerste Wereldoorlog in met name Belgie en een klein beetje Frankrijk. In dat land en in Engeland heeft men het trouwens over The Great War en z’n Franse equivalent. Kijk in beide landen maar eens op oorlogsmonumenten en je zult er heel wat meer namen zien staan uit de periode 14-18 dan uit 39-45.
Trouwens ook hier zal het komende jaar uitgebreid aandacht voor zijn; een “eeuwfeest” zogezegd. Ik zag al in een krant dat Verdun al begonnen is met de “vieringen” in het volgend jaar