De Maas

De Maas
Bijna 19 jaar geleden ben ik met de toerfietsclub de Gouden Leeuw vanuit Grave naar de bronnen van de Maas gefietst. Een tocht met prachtig weer en een leuke groep fietsers die heel veel plezier hebben gehad en die zo ver als ik weet bij alle deelnemers (ongeveer 20 personen) nog steeds goede herinneringen en vooral sterke verhalen oproept. Nu zal ik mijn tocht ‘Langs de zee weer opgepakt’ voltooien door de andere kant op te fietsen, van de bron naar Grave. Waarbij ik als tegenstelling ook alles zelf moet regelen, dus nu geen besproken bed in een hotel en reeds geregelde pauzeplaatsen met eten en drinken.
De Maas die heeft 2 bronnen (sommigen spreken zelfs van 3) die op een hoogvlakte liggen waar ook de Saône, de Moezel en de Marne ontspringen. Die van de Maas en de Saône liggen ongeveer 30 km bij elkaar vandaan resp. Pouilly-en-Bassigny bij Bourbonne-les-Bains en Viomenil bij Darney. De waterlopen zijn echter op een bepaalde plek minder dan 15 km van elkaar verwijderd. In plaats van een rustdag heb ik er een rustige dag van gemaakt om de afstand tussen de campings in de buurt van de bronnen te overbruggen. Die dag voor mijn vertrek nog een band geplakt die ik al wel vervangen had en tevens een buitenband van mijn “sleurhut” vervangen. In Bourbon les Bains – bekend als kuuroord - eerst naar het centrum gereden om te kijken of mijn herinneringen en beelden van 19 jaar terug klopten met de werkelijkheid. Er waren enkele punten van herkenning maar niet erg veel. Wel me nog even laten vermaken met muziek in verband met het “waterfestival”. De volgende dag de 2 bronnen van de Maas opgezocht en hier was heel wat meer herkenning. Net zoals bij de Saône was het niet meer als een greppeltje en bij de andere bron was het water door de begroeiing zelfs niet te zien. Daarna de omgekeerde route gevolgd, al was mijn afgelegde afstand nu wel minder. Op de tweede dag zag ik bij Neufchâteau bordjes met “La Meusse a Velo” maar ik besteedde er niet zo veel aandacht aan. Toen ik ze tegen bleef komen en ze stilstaand bekeek zag ik ook dat er “Maasfietsroute” op stond. ‘s Avonds ben ik op internet naar gaan zoeken en later heb ik ook mijn licht opgestoken bij de “VVV” toen ik in Verdun was.
Met ingang van dit jaar is er een lange afstand fietsroute door de 3 betreffende landen en bewegwijzerd in 2 talen. In de praktijk bleek wel dat nog niet alles klaar was en waren er geen bordjes in Frankrijk bij het beginstuk en het deel naar de grens met België. In België waren er wel bordjes (de route loopt voornamelijk op hun RAVel paden) maar hier en daar nog provisorisch. In Nederland heb ik geen bordjes gezien die naar het gezamenlijke project verwezen; wel natuurlijk de bordjes van de Maasroute (LF 3) en de Maas en Vestingroute (LF 12) die je vanaf Cuyk moet gaan volgen. Mijn route was een mengeling van al de mogelijkheden. Van de “Gouden Leeuw” waren het dag 5 en 4 maar dan in omgekeerde richting. Daarna een aantal dagen de “Maasroute” (grotendeels ook dag 4) waarvan een deel zonder bordjes maar wel op de jaagpaden langs het water. Dit leverde wel veel rustige kilometers op terwijl je hemelsbreed niet echt opschoot. In België ook grotendeels jaagpaden en gedeeltelijk gewone weg. Hier stonden wel bijna overal de bordjes maar de route was met name rond Dinant maar vooral het zuidelijke stuk bij Luik niet om over naar huis te schrijven, niet echt leuk. Heel veel slingeren, draaien en keren alsof er alleen maar gezocht is naar stukjes verkeersluwe of verkeer loze fietswegen en die men dan met elkaar verbonden heeft; daarnaast ook nog vaak een slecht wegdek. In Nederland volgde ik grotendeels de LF met stukken eigen route.
Doordat er niet altijd een camping was waar ik die verwacht had (doordat ze bv. op een kaart stonden) waren er dagen bij met flinke afstanden. Bovendien waren het na een paar heuvelachtige dagen veel jaagpaden vlak langs het water dus vlak, wat het toch een stuk gemakkelijker maakte. Maar dat had ik ook al gemerkt aan de oevers van de Rhône en Saône. Verder was het aangenaam weer met de wind in de rug. Het was dus niet alleen maar het ruiken van de stal – wat door diverse personen geopperd werd - dat het laatste stuk zo snel ging.
Wereldoorlog Eén (De Grote Oorlog) heeft ook hier duidelijk zijn sporen achter gelaten. Ik kende het al van het Vlaamse Land en wist natuurlijk wel van de slag bij Verdun (100 jaar geleden) en de strijd rond de Somme. Nu had ik meer tijd en ben hier en daar gaan kijken. In tegenstelling met de vorige tocht waren er nu op tal van plaatsen borden, wegwijzers naar de diverse “herinnering /strijd plaatsen” als kerkhoven, forten enzovoort. Of waren er die toen ook en is dit een “gat “ in mijn geheugen?

Wat wel met het geheugen te maken heeft zijn in ieder geval 2 dingen die ik bij mijn vorige verhaal vergeten ben en ik wel wil delen. In Frankrijk heb ik bijna geen duurzame energie opwekking gezien als zonnepanelen en windmolens. Zij gaan daar voor kernenergie om elektriciteit te krijgen, of is dat ondertussen al iets veranderd? Langs de Rhône ben ik 3 maal langs kerncentrales gefietst (in totaal 10 stuks) en bij de grens met België langs de Maas in Chooz een dubbele centrale. Op één plaats hadden ze op de toren een kind geschilderd; hoe verzin je het. Op die plaats stond wel een windmolen maar die kwam wat hoogte betreft ongeveer halverwege de koeltoren. Wat er wel al vele jaren gedaan wordt is het opwekken van energie via waterkracht. Zover ik het heb kunnen zien zijn er tijdens het kanaliseren van de Rhône zo goed als bij elke dam (barrage) waterkrachtcentrales ingebouwd.
In België ben ik ook langs de 3 kerncentrales van Tihange aan de Maas gefietst. Hier zag ik beduidend meer windmolens en zonnepanelen. Maar het haalde het nog lang niet bij de aantallen die ik in Nederland zag. En wij voldoen nog lang niet aan het aandeel duurzame energie. Dus .....

Het tweede dat ik niet had opgeschreven is de hangbrug voor fietsers over de Rhône. Lang geleden waren er al plannen om een brug van Rochemaure naar Montelimar aan te leggen maar in 1858 kwam het er toch van en was er een voor die tijd een geriefelijke verbinding. Later zijn er diverse wijzigingen geweest en in de Tweede wereldoorlog is de overgang onklaar gemaakt. Na het herstel is de brug nog wel gebruikt maar uiteindelijk buiten gebruik geraakt en vervallen. Vele jaren later wilde men de brug toch weer gaan benutten maar hoe en wat daar werd men het niet over eens totdat eind 1990 een fietser wel idee had. De hangbrug - ook wel Himalayaanse brug genoemd – werd in 2013 weer geopend maar nu voor fietsers en voetgangers. Twee torens/ poorten aan weerszijden en één toren/ poort in het water geeft 2 overspanningen die ruim 300 meter lang zijn.

Tot slot nog een mededeling. In Frankrijk heb ik goed weer gehad. Behoudens dan de mistral, wat spetters en de stortbui aan de Middellandse Zee (zie een vorige verhaal). Op mijn laatste en 99ste fietsdag moest ik mijn regenjas voor de laatste 5 kilometers naar Grave toch weer aantrekken waardoor ik nat op mijn beginpunt van jaren geleden - 2013 - aankwam.